soms is het, alsof
alle tranen van de wereld
zich een weg zoeken
langs mijn wangen, zoute sporen
soms lijkt het, alsof
al het verdriet dat ik ervaren heb
zich projecteert op het scherm
van mijn gedachten, diepe groeven
soms voelt het, alsof
alle pijn om mij heen
mijn ziel moet passeren
voordat het kan rusten, in vergetelheid
soms hoor ik, dromend
de kreten van al mijn geliefden
die ik moest verlaten in wanhoop
roepend naar mijn hart, in de woestenij
maar heel soms, weet ik
dat dit zo moet zijn
dit is mijn weg, onverhard
mijn reis naar het einde, mijn licht
