Altijd mijn vrouw

je kan me verwoesten met je lach
me verwonden met je ogen
mijn vertrouwen verdampen, zonder mededogen
onthult slechts wat ik mag zien, in berouw
speelt voortdurend verstoppertje
maar je blijft altijd mijn vrouw...

je kan me leiden naar liefde
me nemen of verlaten
vraagt naar mijn waarheid, maar houdt me in de gaten
neemt wat ik je geef, mits gratis en trouw
inderdaad, je steelt als een dief
zoals altijd mijn vrouw...

altijd zorg je voor jezelf
de tijd is aan jou besteed
nooit hoef je te wachten
of houdt je uitverkoop
wijkt geen duimbreed
verandert gewoon van gedachten
dus je blijft altijd mijn vrouw...

je belooft me meer
dan het paradijs
bevriest achteloos mijn hart, krast in mijn ijs
bemint me bont en blauw
maar ik verwijt het mezelf
want je blijft altijd mijn vrouw...

regelmatig ben je lief
dan opeens weer wreed, helaas
doet wat je wilt, niemands dwaas
niet te vatten, nooit in het nauw
slechts een glimp laat je zien
daarom ben je voor altijd mijn vrouw...

Voor de twijfelaars

voor allen die twijfelen
aan de kracht van liefde
bedenk dan dit...

liefde is de kracht van het hart
de ultieme uiting van onszelf
en ons grenzeloze gevoel...

ons verstand kan daar niet bij
en verdient daar ook geen plek
denken over liefde zit ons in de weg...

denken confronteert ons
met onze angsten, onze onzekerheden
onze onhebbelijkheden en fouten...

het hart liegt niet, en twijfelt nooit
met ons hart op de tong
spreken wij alleen nog van liefde...

La belle dame, sans merci

mijn prachtige vrouw
zonder genade, zonder gebod
in jouw handen ligt mijn lot
in mijn hart deze aubade

mijn prachtige vrouw
zonder pardon, zonder schuld
mijn diepste wens vervuld
een plek onder jouw zon

mijn prachtige vrouw
zonder schande, zonder schaamte
mijn verbleekte geraamte
rust in jouw handen

Liefdeskrediet

alleen de ware liefde
heeft eindeloos krediet
geen garanties, geen tegoeden
dat bevat de echte passie niet...

alleen de ware liefde
laat zich niet uitrekenen
of verlagen tot ruilhandel
het hart zal niet vertekenen...

alleen de ware liefde
zal het uiteindelijk winnen
ik kan het weten, want
anders zou ik er niet aan beginnen...

The Lover, the Saint, and the Prophet

it is said
that every woman
needs three men

she needs a Lover
to make her
feel wanted

she needs a Saint
to make her
feel righteous

she then needs a Prophet
to make her
believe, in herself...

Alle tranen van de wereld

soms is het, alsof
alle tranen van de wereld
zich een weg zoeken
langs mijn wangen, zoute sporen

soms lijkt het, alsof
al het verdriet dat ik ervaren heb
zich projecteert op het scherm
van mijn gedachten, diepe groeven

soms voelt het, alsof
alle pijn om mij heen
mijn ziel moet passeren
voordat het kan rusten, in vergetelheid

soms hoor ik, dromend
de kreten van al mijn geliefden
die ik moest verlaten in wanhoop
roepend naar mijn hart, in de woestenij

maar heel soms, weet ik
dat dit zo moet zijn
dit is mijn weg, onverhard
mijn reis naar het einde, mijn licht

The bride of the ferryman

how can you love a man
who travels, but never arrives?

travelling, from shore to shore
but never upstream
it seems...

taking no prisoners, charging no fee
there is no cost
he just puts you across..

you cannot ask him
to drop his anchor, today
passengers never stay...

so downstream, he withers
leaving no trace, floating away
to another place...

he is heading for the falls
maybe for the open sea
who knows? not me...

he left me, on this shore
not even a glance in his eyes
he went, with the tides..

he will meet other brides
but you can never marry
the man from the ferry...

49 days...

only seven weeks ago
it was the first day of spring
March the fifth
you made me kling...

they said, we were
a nice couple
melting together
more than double...

not wondering, why
and what made you stay
a lot can happen
in just 49 days...

Famous final words...

when everything is
said and done
and spitefull regrets
are gone...

when we get across
our mutual deficit
and we realize
this was not it...

when we cramp and divide
what we called 'us'
and ask ourselves
the question of trust...

when we look
upon all this
it is hard to realize
that we were in bliss...

when we are over this
we will probably laugh
and feel, that we were
just in love...

Als je gaat

zoals de zoete, zoete bries die jou bracht
verlaten bij kans, gebroken door je woorden
wat wist ik, van jou verlaten
als de avond sterft, op mijn drempel...

elke avond bid ik
voor het slapen
als je gaat
neem me mee...

Gekte

Gruizelende griezels
grootzinnig gedacht
grotesk grof gebracht...

Eertijds ellendig
eenvoudig eerzaam
enkel eloquente eigennaam...

Kundige kelen,
kwelen kwatrijn
kansels kapen kwijn...

Temende tongen
temmen tammen,
treinen tergen trammen...

Eeuwig etudes
extern enten
elders, ettelijke, excrementen...

Schrijn

Soms denk ik
wat is pijn?
kan het zijn?
of is het ik?

Collectief verward
de weg kwijt
diepe spijt
smart, in hart

Huilend, grienend
liederlijke loopneus
het is heus
verdriet, groot verdienend

Razend roekeloos
gekwetst verdicht
in donker licht
nergens troost

In pijn is liefde verdwaald
gekwetst geluk
stukker dan stuk
diep doorgehaald

Je vrezen groter
dan je vermogen
twijfel opgetogen
littekens, bloter

Na de pijn
blijf geloven
kom boven
dat verdrijft, de schrijn

Dank, aan de echte Belg...

Denkend aan Flanders, Vlaams

zie ik Brugge, d'en Antwerp, en Gent
aangenomen, dat u het kent
en anders, niets infaams

Aan dit lage land
ontworsteld aan klei, zand
dankt menig gewapend geschil
zijn band, het is schril

Nu verteerd, door
ijzervaarders onverveerd
in stukken gereten, door
brussels lof, niet geëerd

Komt een tijd, vertrouw,
dat de Waal door Vlaanderen rijdt
en de Vlaming snijdt

het Waalse nauw...

Verslaafd aan jou

uitgaande van behoeften
stel ik niet veel eisen, weinig
dat ik nodig heb, wil
bezitten, geen afhankelijke zin...

maar mijn liefde voor jou
ontsluit een ander web
ik hou niet van jou, omdat
ik je nodig heb...

wat nodig is kan ik krijgen
zonder bezit reis ik licht
ben vrij niets te hebben
dus niets meer te verliezen...

maar ik kan niet leven zonder jou
want ik heb je nodig, omdat
ik van je hou...

Verlichting

aan diegenen waaraan het mysterie
van ware liefde is ontsluierd
is niet langer een aards leven beschoren.
zij bestaan niet meer, zij zijn
opgegaan in liefde...

zoals een brandende kaars
in het licht van de zon
zijn weerschijn en glans verliest
in het aangezicht, de verzenging
van die stormende fakkel...

die kaars bestaat niet meer
maar is geabsorbeerd, getransformeerd
in allesomvattend licht, geen teken
meer van leven, het leven zelf
is het teken, het licht

Kluizenaar

hij heeft de wereld, wreed
zijn rug toegekeerd
zijn eenzaamheid en leed
is niet zelfverkozen...

deze wereld, die hem haar achterkant
liet zien, en mangelde
die verwoestte zijn laatste brug
en hem uiteindelijk heeft gebroken...

zijn verzet inmiddels opgegeven
tussen handen in onschuld
is zijn trots kapot gewreven
als een afgedankt stuk zeep...

ooit had hij een metgezel, zijn hart
zijn ziel, zijn alles, zijn wel en niet
maar zij vluchtte, in de nacht
voor zijn achterstallig verdriet...

hij staart in de verte
zijn ogen zijn leeg en ongericht
zijn tranen bevloeien
een ingevallen gezicht...

zijn hoop is stil, hij wacht
op het eenzaam einde, de rust
en de vergetelheid die hem
in slaap kust...

Branding

innige verstrengeling in
het schurend zand op
onze lichamen, vochtige wrijving
blaren van slijmerige resten...

van die zilte kwal, uiteengereten
door oosterstorm, en ons spel
brandend in liefde...

brandend zand
en zout water...

blust niet, de branding...

Nooit

bij mij, weet je
het nooit, want
dat weet je...

je denkt, maar
weet niets, want
je zoekt zelf...

spanning, avontuur
je durft het, want
ooit, komt nooit...

Bevrijding

zodra je jezelf bevrijdt
van je angsten
dan zul je ook
anderen bevrijden...

geluk dwing je niet af
het gaat erom, hoe
anderen kijken naar, hoe
je je pech doorstaat...

zodra je vrede sluit
met jezelf
dan zul je ook
anderen bevredigen...

My bird on wings...

it was always you
like a humming bird
buzzing in my ear...

you wander on wings
flower to flower
gathering your honey...

I was your flower
for a while
but now I wither...

you need to feed
somewhere else
I know...

maybe, I will bloom again
maybe not
you had your fill...

Kruispunt

duistere verdenksels
spinnewebben in nissen
breken uit het Koekkoeks ei…

verdicht, verdacht, nooit gedacht
in een vreemd nest
toch uit gebroed…

Het holst, van de nacht...

kan de nacht
nog dieper?
dan wel hol
holler, holst…

in deze leegte, hol ik
voort, merries razen
halfduister, langs mijn strand
bij nieuwe manen…

slapen kan ik niet
slechts rusten in verwachting
op de volgende nacht
het holst, waarin ik ben…

Stilletjes

je weet het, want
soms heb ik zo'n bui
dan ben ik onbereikbaar
nors en stil

bezorgd, ben je dan
zoals iedere moeder
zou zijn, of zou willen
dat ze was

ik weet dat, want
zo ben je, dat was je
en zul je altijd blijven
in mijn hart

maar vrees niet
mijn stilte is voor de storm
het oog van de orkaan
die raast door mijn ziel

mijn storm, die reinigt
raast en ruist
onweert en hagelt
klaart de lucht

als het dan weer opklaart
dan zie ik helder
wat ik had, niet had
dat wat ik miste

Vrijgezel

men kent hem wel
niet onknap, niet onslim
eerder grijns dan grim
warsig, ongrijpbaar snel...

welbespraakt charmant
zijn beste jaren hèr, lang
het hart is bang
mysterieus markant...

het is makkelijk, puur
zijn liefde te vangen
te voldoen aan zijn verlangen
maar het is godsgruwelijk duur...

No home

I have no home
it was taken from me
when I was very young
and I could not return

all my life
I have been searching
in all kinds of places
to find it again

I've searched my heart
searched my soul
searched my mind
I have searched all my tears

only to discover
that gaping hole
inside myself
which I could not fill up

people call me lonely
they think I'm strange
they see my anger
my scaring, screaming heart

they cannot help me
nor understand me
while all I need, is a place
to rest my weary head

upon your breast
near your heart
while you kiss my hair
and comfort me

Jij en ik

wie ik ben, of
waar mijn hart slaat
is van geen belang
het slaat voor jou...

wie ik kan zijn, en
hoe jij mij ziet
mij voelt, en kent
maakt mij compleet...

wie ik lief heb, en
waar ik ben, is in mij
ik hou van wie ik ben
als ik met jou ben...

Mijn kwade hart...

aan allen, die mijn hart
hebben vertrapt
keer op keer
als een vuile deurmat...

je kunt je voeten vegen
en je neus, en je
verwarde ziel
loop gerust over me heen...

ik kan het hebben
blijf geloven, in mijzelf
het beste met je voor
mijn liefde gaat niet kapot...

daar is geen geheim
niet iets, dat ik verstop
ik ben waarachtig
dat had je nooit...

ik hoop alleen
dat jouw hart ooit
tegen alles in
het mijne weer kan vinden...

Verbroken droom

de slaap is weer op
mijn droom is uit...
nog geen week geleden
dacht ik dat dit onze lente
zou worden...

maar het vriest weer
de winter is weer terug...
het blijft maar door mijn hoofd spoken
waar je heen gaat
hoe kom ik daar?

het is simpel
ik kom daar niet...
ik heb al meer dan eens de halve wereld afgereisd
voor mijn lief
het is me slecht bekomen...

ik wens je geluk
dat je kunt vinden wat je zoekt...
mocht je het niet vinden, dan hoop ik dat ik nog te vinden ben
dat jouw plek in mijn hart, nog steeds warm is
je bent altijd welkom...

al wil je me niet kwijt
je geeft ons toch op, voor een vage droom...
ik neem het je niet kwalijk
dromen is prettiger, dan onze werkelijkheid
ik hou van je, voor altijd...

Speelgoed

als hamertje tik
bespeel je mijn hart
zo als een kinderpiano
anderhalf octaaf breed

je bespeelt me graag
zoals een kleuter
een nieuw stuk
speelgoed ontdekt

maar de kleuter in ons
is snel verveeld
dan moet er iets nieuws komen
en beland ik op de stapel

bij de rest, waar je ooit
graag mee speelde
wat ooit leuk was
maar nu versleten

hier lig ik nu
tussen rafelige knuffels
maar blijf hopen
dat je me ooit weer oppakt

De Veerman

ik ben iemand, die anderen
op hun bestemming brengt - of niet,
als ze hun bestemming niet kennen -
maar zelf nooit ergens arriveert... 

ik scharrel van oever naar oever, onvermijdelijk stroomafwaarts
meestal heb ik een opvarende, en houd mij aan de dienstregeling
heel soms vaar ik alleen, en gooi dan de ankers los
om ze even verderop, weer ergens in de bodem te begraven...

stroomopwaarts reis ik zelden
tenzij ik tijdelijk over vleugels beschik
en de wind gunstig is, en mijn passagier
terug wil, in de tijd

aan het einde van deze stroom wacht een enorme waterval
zegt men; kortom: een zekere bestemming
ik denk vaak aan deze waterval, want het liefst
zou ik soms, er rechtstreeks heen koersen...

wat mij daarvan weerhoudt, is wantrouwen
want stel: er is geen waterval; deze stroom eindigt nooit
dan mis ik al die ankerplaatsen
in ieder stadje, een ander schatje...

Alweer

vandaag alweer gestorven
van verdriet, het soort
dat je niet ziet

het vreet je op
zuigt je leeg
laaft je wat, of iet

je weet het, want
je bent het
het is het verschiet

het kan helpen
als je het toelaat
maar wennen doet het niet

grafschrift voor Ronnie

aan al mijn geliefden, vaar wel

Ronnie is weg van hier

gevlucht, in vredige slaap

wakker worden, niet op deze plek...

hij rust nu eindelijk

met zoete dromen

over alles en iedereen

in zijn hart, jullie weten het...

neem ook hem mee

in liefde, in je hart

zoals hij ons herdenkt

op onze plek, niet hier...

Elementen en zintuigen...

met jouw geur in mijn neus
mijn sjaal, mijn huid, mijn huis
kan ik niet meer zonder je zijn
zag ik ooit, je geurende voeten
in het gras, ik zou ze kussen...

met jouw beeld op mijn lenzen
je krassen in mijn ziel, en rug
kan ik niet meer zonder je voelen
hoorde ik ooit, je schone gelaat
in de hemel, ik zou het kussen...

met jouw huid op mijn handen
jouw tong op mijn verstand, en geweten
kan ik niet meer zonder je praten
voelde ik ooit, je scherpe geest
in de stroom, ik zou je kussen...

met jouw stem in mijn oren
de zoetgevooisde zweem, van alt
kan ik niet meer zonder je proeven
rook ik ooit, je beeltenis
in het vuur, ik zou het kussen...

Who was he?

the passenger, who was
coming from nowhere
going no place
in particular...

his eyes were deep and green
like the fierce oceans
and the tidal waves
flooding you

his voice was deep and sweet
like the humming
and the dark whisperings
of your own soul

his mind seemed clear
like the overwhelming truth
and the white lies
that surrounded you

his lips were soft
like your own skin
and that special place
in your heart

his body was strong
like an ancient tree
and that heavy rock
comfort and burdon

was he real?
did you really feel him?
see him, or even touch him?
or was he just a dream?

it is of no matter
you made him up
just as he
made himself

grafschrift

sta niet aan mijn graf, huilend
ik slaap daar niet
maar ben slechts schuilend

ik waai, met alle winden
in iedere sneeuwkristal, kun je me vinden
ik ben het zonlicht, dat het graan kust
de zachte herfstregen, eind augustus

als je ontwaakt, in de ochtendfluister
ben ik het, die in volle luister
de vogels ten hemel bracht
ik ben jouw sterrenhemel, in de nacht

sta niet aan mijn graf, in smart
ik ben daar niet
niet gestorven, maar in je hart

===

origineel van Mary Elizabeth Frye, vertaald uit het Engels

Afscheid

daar sta ik dan, met
een rol vuilniszakken
in de aanslag
ik leeg weer een lade

bij iedere nieuwe zak
besef ik hoe diep
je in mijn leven zat
en nog steeds zit

ik berg je foto's op, en bewaar
stiekum die ene, degene die
jij nooit leuk vond maar ik wel
toen ik je nog niet kende

die CD van ons
hou ik ook, want die
gaf ik jou, en jij mij terug
dan heb ik nog wat van je

ik vul nog een doos
schroef je kast uit elkaar
en besef nu pas goed
hoe hard ik je ga missen

het is beter zo
je plek is niet langer hier
maar uit mijn hart
zul je nooit vertrekken

Liefdesverdriet

ik mag me af vragen
waar komt mijn verdriet vandaan?
niet alleen het gemis
of het gebrek...

het is ook niet, dat ik niet
van je hield, of jij niet van mij
wij waren goed, maar niet bestemd
onze banen moesten kruisen

het verdriet komt
van de teleurstelling, dat
het weer eens niet
heeft mogen lukken

wij voelen ons klein
ontoereikend, onvolkomen maar
grotere ongelukken hebben we
gelukkig kunnen voorkomen

Zoeken

daar loop je dan
naakt, en onvertogen
kwetsbaar, ongelogen
bewijs maar, dat je het kan

achter je eigen staart
loop je aan, in het gelid
de afdruk van je gebit
in je eigen ziel gedrukt, zelf gebaard

het is maar de vraag
wat wie zoekt, je ziel terneer
is aangekoekt, ik zoek niet meer
vind mij, ik heb het graag

Vinden

daar loop ik dan
in schaamte, rug gebogen
bedekt, ingetogen
uitsloven, maar dan

terwijl leegte me staart
hekel ik mijn grid
sneef ik mijn snit
mijn contrast, onvervaard

je hebt me graag
en vond me, niet vanzelf
mijn kop was door de helft
ik zie je nog, liefst vandaag

Pijn

Pijn is niets
dan liefde, die weg is
van de weg weg
kwijt...

Als liefde verdwaalt
berg je dan maar
dan is het einde zoek
en ook het begin

Je laat je foppen
in dwalingen
foute gedachten
nog meer gemis

Maar in liefde
de ware soort
kun je niet verdwalen
het zet je recht

Pijn is niets
dan liefde, die je kan helen
laat het toe
het kan je redden...

Mijn Lief

jij maakt van mijn leven lef
van mijn hart geen moordkuil
jij geeft mijn woorden
een gouden randje

jij maakt mij heel
lijmt mijn brokken en scherven
je tekent binnen de lijntjes
van mijn ziel

jij kent mij als geen ander
de krassen in mijn schrift
jij leest tussen mijn regels
begrijpt mijn wartaal

jij pakt mij op, bekijkt mij
telkens weer in verwondering
jij houdt mij vast, koestert mij
ziet me als een kostbaar kleinood

jij bent niet mijn bestemming
mijn weg, mijn doel, mijn middel
jij bent niet mijn reden
ik schrijf liefde, uit jouw naam

Bloed kruipt

ik weet niet, langzamerhand
hoe je het telkens weer flikt
niet uit gedund, noch aangedikt
je zet me weer in brand

de vlammen slaan me uit
blusmiddel zal niet toe reiken
dat moge blijken, want
inmiddels ben ik er uit

het vuur in mijn hart
was niet voor niets ontbrand
ware liefde zet je niet aan de kant
maar pakt je, aan de start

ik zag je, en wist het
deze vrouw grijpt mijn kladden
begrijpt, wat wij nooit hadden
kijk niet, en je mist het

maar bloed kruipt, verbeten
het hart liegt niet, want
dat doet ons verstand
wij hebben het geweten...

Kerstwens

hij maakt zich op, alleen
voor een karige Kerst
het zoveelste jaar op rij, alweer heen...

hier geen kadootjes onder
geen versierde boom, geen kaartjes, geen
kerstmaaltijden of kerstpakket
geen gratificaties; eindejaarsbonussen? ga heen...

hier niks geen gezelligheid, of heilige nachten
ze zijn slechts stil, dagen leeg, iedere stonde
misschien moet je toch geloven, Hem verwachten
ooit gestorven voor onze zonden...

onwillekeurig denk ik aan een ver land
waar mensen sterven van de honger, of kreperen
van de kou, of droogte, oogst verbrand
maar laat dat onze Kerst niet versjteren...

het is schamper, het is schril
alweer een zalig kerstfeest, mag ik u wensen
helaas weer niet, voor alle mensen
van goede wil...

Kerstverdenking

beschenen door vaal vuil strijklicht
van schamele restanten van ooit
een rijk verleden, want lichter, is de dichter
aan zijn wormstekig schrijfpalet gezwicht

de pen waarmee hij zijn verdenkingen
welbespraakt, maar uitgesproken nooit
krast in wan en waan, van dit vuig bestaan
is leger dan het vel der schrijvers krenkingen

murw gemept door alle beste wensen
zijn hemelse inspiratie ruw gerooid
gedrenkt in glühwein, hulst en vrede, vaag venijn
sprakeloos, om naïef besef in mensen

de dichter snikt, plengt een traan in kommer
wederom is een fraai gedicht verklooid
de pen ontvalt hem, zwaar, want het is waar
in alle goede wil, is het mensdom dommer

5 januari

ieder jaar
op deze dag
sterf ik, maar
sta weer op

meer dan al
veertig jaar
valt mijn Pasen
op Driekoningen

ik dicht de gaten
in mijn handen
mijn voeten
en bewaar de nagels

je weet immers nooit
of je nog iets
moet ophangen
in het nieuwe jaar