Kluizenaar

hij heeft de wereld, wreed
zijn rug toegekeerd
zijn eenzaamheid en leed
is niet zelfverkozen...

deze wereld, die hem haar achterkant
liet zien, en mangelde
die verwoestte zijn laatste brug
en hem uiteindelijk heeft gebroken...

zijn verzet inmiddels opgegeven
tussen handen in onschuld
is zijn trots kapot gewreven
als een afgedankt stuk zeep...

ooit had hij een metgezel, zijn hart
zijn ziel, zijn alles, zijn wel en niet
maar zij vluchtte, in de nacht
voor zijn achterstallig verdriet...

hij staart in de verte
zijn ogen zijn leeg en ongericht
zijn tranen bevloeien
een ingevallen gezicht...

zijn hoop is stil, hij wacht
op het eenzaam einde, de rust
en de vergetelheid die hem
in slaap kust...